Het is wel het allerlaatste wat je als (voor)jager wilt: een hond met schotangst. Het maakt de hond ongeschikt voor het doel dat je er mee voor ogen had, en fokken met een hond die schotangst vertoont is een doodzonde. Het zou immers erfelijk zijn. Maar is dat eigenlijk wel zo?
Het antwoord op die vraag is niet zo eenvoudig met simpelweg ja of nee te beantwoorden, want schotangst is namelijk een symptoom, en geen op zichzelf staand iets.
In De Nederlandse Jager nr 9 van 2016 heb ik een artikel over schotangst gepubliceerd. Hierin worden geen quick fixes aangereikt, maar wel wordt uitgelegd hoe schotangst kan ontstaan en welke weg je het best kunt bewandelen om dit te voorkomen of bij kunt sturen.