Wanneer je naar de recapitulatiestaten van de SJP kijkt, dan zie je relatief veel lage cijfers bij de proef met het konijn. Zeker als je ze vergelijkt met de andere apporteeronderdelen. Hoe zou dat komen? Het is immers maar een C-onderdeel. Waarom hebben zoveel honden toch zoveel moeite om een konijn te apporteren op zo’n korte afstand? Ik heb er wel een idee over…
Deze proef is volgens mij vooral door zijn schijnbare eenvoud zo lastig. Een eend blijft dood, levend, warm of koud altijd min of meer hetzelfde van vorm, een koud konijn verandert al snel in een voddig ding, zeker wanneer er al meerdere honden mee gewerkt hebben. Bij warm weer gaan ze snel ruiken, bij nat weer worden ze viezig. Daar hebben veel honden moeite mee. Gek genoeg hebben de meeste honden vaak veel minder moeite met een konijn oppakken wanneer dit bijvoorbeeld als verloren apport is weggelegd, of als het op grotere afstand ligt.
Ik ben er van overtuigd dat de manier waarop deze proef is opgezet voor veel honden drempels opwerpt.
1: De hond moet het apport over een korte afstand verrichten.
Tijdens een jachtdag wordt niet zelden gezegd dat je apporten die kikdood zijn en die dichtbij liggen zelf moet rapen. Enerzijds is dat om de hond te sparen en anderzijds om te voorkomen dat (meerdere) honden een stuk wild beschadigen. Dan is het ergens wel raar dat op een proef dan wel een dergelijk apport verlangd wordt.
2: Er staan op die korte afstand veel mensen op de hond te kijken.
Denk daarbij aan een (gespannen) voorjager, de keurmeester en de helper die het konijn opwerpt. Vergis je niet in de druk die een hond op zo’n moment kan ervaren! Als een hond het allemaal toch al een beetje spannend of viezig vindt, dan is het feit dat er meerdere ogen op hem gericht zijn helemaal niet fijn. Alsof je een kaartenhuis moet bouwen terwijl een hele tribune met SBS6 kijkers toekijkt, vol spanning of je die jackpot wel of niet gaat verdienen. Wanneer de keurmeester niet naast of achter de voorjager staat, maar iets meer opzij, dan is het voor de hond vaak al makkelijker om voor te komen. Twee serieuze gezichten die strak naar de hond staan te kijken kan een hond als grote druk ervaren.
3: Vaak wordt deze proef op een klein paadje gedaan. De hond hoeft dan eigenlijk alleen maar recht vooruit naar het opgegooide konijn en in een rechte lijn weer terug. Afhankelijk van het terrein staan de helpers daarbij soms vlak naast waar het konijn ligt. Voor een hond kan dat voelen alsof hij de “buit” van de helper moet gaan afpakken, en niet alle honden durven dat zomaar. Mijn honden vinden dat werkelijk alles altijd bij mij gebracht moet worden, en willen per vergissing nog wel eens een stuk wild dat ze bij een postgeweer zien liggen oppakken. Honden die daarvoor gecorrigeerd worden kunnen het heel moeilijk vinden om dan nog wild op te pakken waar iemand naast staat. Dit is overigens simpel te ondervangen door de helper direct naar achteren te laten lopen wanneer het konijn is gegooid. Wanneer dit niet mogelijk zou zijn, dan kan omdraaien ook al helpen. Op die manier is het voor een hond in zijn beleving veiliger om het apport op te pakken.
In dit filmpje zie je -enigszins overdreven- wat het effect is van een helper die kort op het konijn staat en die strak naar de hond kijkt. De hond gaat aarzelen en lijkt moeite met het apport te hebben. Wanneer de helper even later het konijn opgooit en een stukje wegloopt zie je duidelijk dat de hond er al veel minder moeite mee heeft om het konijn op te pakken. Ze kijkt wel naar de helper, maar voelt zich zichtbaar zekerder en pakt het konijn direct op.
Door rekening te houden met het uitzetten van de proef en het opstellen van de helpers zou een deel van de honden op deze proef met wat aanpassingen wellicht beter kunnen scoren. Aan de andere kant zijn dit soort settingen ook weer prima te trainen, dus probeer tijdens de trainingen ook eens zulke situaties op te zetten. Als je goed voorbereid naar de SJP wilt, dan is dit alvast een prima begin.