Flash News
  • Hij luistert niet… Puberstreken? Ik vond vanmorgen een labrador. Gewoon bij een kom water waar ik langs liep met de honden. Terwijl ik de holle weg omhoog wandelde en…
  • Stelling: je moet een… Elke tak van sport kent zijn stellingen, vaak zijn ze duurzaam. Veel van die stellingen hebben een bijna onbeperkte houdbaarheid. Sommige worden met de tijd…
  • (On)sportief gedrag Ik heb gehoorzame en werklustige honden, een opdracht weigeren doen ze eigenlijk nooit. Een apport laten liggen omdat ze er geen zin in hebben is…
  • Checklist voor de SJP En dan is het wedstrijdseizoen weer aangebroken! De SJP zijn van start gegaan, de MAP volgen over een tijdje en elke keer vraagt het van…
  • Stropende honden Laten we het beestje maar bij de naam noemen: jachthonden die niet onder controle staan wanneer zij van de lijn gaan, die ongeoorloofd zelfstandig op…
Algemeen / Gezondheid

Oudere jachthond, wanneer met pensioen?

Bij oudere jachthonden die letterlijk de sporen van hun leven als jachthond verdiend hebben, komt vroeg of laat een keer de vraag op wanneer de hond met pensioen mag, of moet. Want dát het moment een keer aanbreekt weten we allemaal. Het is alleen niet zo eenvoudig om daar nou een pasklaar antwoord op te geven.

Foto: Jessica Kempes

Niet alle honden zijn op dezelfde leeftijd oud te noemen, temperament en de taak van de hond spelen hierbij  een belangrijke rol. Honden bereiken de seniorenleeftijd zo vanaf 8 jaar. Ik vind dat eigenlijk een beetje een rare vuistregel, want een Duitse dog is met 8 jaar hoogbejaard, mijn Cesky fouseks zijn dan nog in topconditie en de beagle van familie plakte er na zijn achtste verjaardag nog vrolijk tien verjaardagen aan vast. Maar goed, vanaf 8 jaar spreken we blijkbaar niet meer van een ‘jonge hond’.

Van de honden die ik nu heb, heb ik de oudste op tienjarige leeftijd met pre-pensioen gestuurd. Na blessures en ongelukjes had zij her en der artrose ontwikkeld in een mate dat jachtdagen in de bieten voor haar te zwaar, en daardoor eigenlijk gewoon niet meer zo leuk waren.  Een paar uurtjes schadebestrijding ging nog prima, maar zware ganzen uit het water halen en er steile kanten mee op moeten klimmen was op enig moment ook eigenlijk niet meer te doen. Toen ging ze definitief met pensioen, en daar schikte ze zich eigenlijk wel heel tevreden in. Mijn andere hond is echter van het type dat waarschijnlijk zal blijven jagen tot ze er bij neervalt. Waar mijn oudste hond er op die leeftijd zelf wel een beetje klaar mee was, staat deze jongere hond nog altijd te stuiteren wanneer ik De Tas met mijn jachtspullen klaarzet. Zo lang zij dus nog mee kan, zal ik haar mee blijven nemen. Deze hond is inmiddels ook bijna tien jaar oud, maar als ik die nu zou stilzetten zou ze waarschijnlijk tegen de muren op klimmen!

Foto: Marielle Vlaar

Een dierenarts vertelde me ooit eens dat honden zo vanaf de leeftijd van 6 jaar langzaam aan staar gaan ontwikkelen. Omdat de hond heel veel kan compenseren met zijn gehoor en zijn neus merk je dat niet altijd zo snel op. Maar dat ze slechter (gaan) zien wordt op enig moment wel duidelijk. De hond krijgt een wat blauwe gloed over zijn ogen en het gezichtsvermogen gaat langzaam maar zeker achteruit. Ik wist wel dat mijn oudste hond achteruit ging qua zicht. Maar hoe weinig hij werkelijk nog zag, merkte ik pas toen ik een nieuwe auto kreeg. De hond was op dat moment twaalf jaar oud, en mijn nieuwe caddy was voor hem qua instap net iets anders dan mijn oude. Toen de nieuwe auto er eenmaal was is de hond er nooit meer zelf in gesprongen. De oude auto sprong hij ook al niet meer zo graag in, maar vooruit: stram en op leeftijd… Ik vond het niet zo verwonderlijk. Pas toen ik mijn andere auto kreeg besefte ik dat hij het gewoon echt niet meer goed kon zien. Het moest voor hem één groot donker hol zijn, en nu de instap ineens anders was wilde hij niet meer zomaar naar binnen springen. De laatste paar jaar van zijn leven hebben we hem met een kontje de auto ingetild, dat ging ook prima.

Foto: Jessica Kempes

Het gehoor gaat ook vaak gaandeweg wat achteruit en ook dat kun je lang missen. Als de slapende hond echter van schrik uit de mand stuitert elke keer dat jij niest, of pas erg laat opmerkt dat je de kamer binnen bent gekomen, dan is wel duidelijk dat het gehoor niet meer is wat het ooit was. Ik heb begrepen dat praktijkbejaagde retrievers in vergelijking met andere jachthondenrassen vaker en eerder doof zijn. Waarschijnlijk komt dat doordat ze korter onder het geweer werken en daardoor vaker dan bijvoorbeeld staande honden blootgesteld worden aan de harde knallen van een jachtgeweer. Of een slecht gehoor voor een hond een heel grote handicap is in het jachtveld zou ik niet durven zeggen, ik denk eigenlijk dat het wel meevalt. Wel is het natuurlijk knap onhandig als je je hond niet meer met stem- of fluitcommando’s kunt handlen.

Jachthonden die intensief in de praktijk worden ingezet slijten vaak hard. In weer en wind, op land en in het water moeten ze hun taak uit kunnen voeren. Vele en zware apporten in zwaar terrein zijn ook een belasting voor honden, en na kleine blessures kan gemakkelijk artrose ontstaan. De ene hond heeft daar meer aanleg voor dan de ander, en de plaats waar de artrose gevormd wordt is ook bepalend voor de mate van ongemak. Een hond met spondylose kan bijvoorbeeld zonder veel klachten een lange jachtcarrière vervullen, maar een hond met artrose in middenhands/-voetsbeentjes kan daar behoorlijk last van hebben. Omdat artrosevorming een voortschrijdend proces is zal het gaandeweg meer pijnklachten gaan geven bij de hond. Op enig moment zul je dan misschien toch naar een onderhoudsdosis pijnstilling moeten gaan kijken. Vervolgens moet je dan weer gaan kijken tot hoever je de hond dan kunt blijven belasten. Zoals mijn dierenarts dan zegt: “Artrose wordt gewoon steeds erger, of je de hond nou wel of niet belast. Wanneer artrose geconstateerd is wordt het verder voortdurend de grens opzoeken van wat de hond nog wel en niet meer kan, en die grens moet van tijd tot tijd bijgesteld worden…”

Foto: Jessica Kempes

Een jachthond die een lange en intensieve carrière heeft gehad, die kan er soms best moeite mee hebben als hij van de ene op de andere dag niet meer mee mag. Moeten toezien hoe een andere hond zijn plaats ingenomen heeft kan voor een hond heel rot zijn. Dat gun je je hond na een lange samenwerking toch ook niet? Wie de luxe heeft om de hond voor halve dagen of bescheiden jachtjes in te kunnen zetten, die kan dan als het ware een beetje af gaan bouwen.

Wanneer je nu werkelijk moet besluiten dat het genoeg is geweest, dat is dus niet zo makkelijk te zeggen. Het beste is om te kijken naar wat je hond aankan, naar wat het je hond naderhand kost om weer een beetje bij te komen. Bepaal dan op basis daarvan waar je goed aan doet. Hou oog voor de belastbaarheid van de hond, als het te zwaar wordt, dan is het gewoon tijd om de hond te gaan sparen. Hoe je dat zou moeten doen? De ene hond is dan misschien met tien jaar tevreden met pensioen en wat recreatieve apportjes, een andere hond kan nog relatief gemakkelijk tot zijn 14e mee. Kijk naar je hond en naar wat je van hem vraagt, en beslis op basis daarvan wat wijsheid is.

 

Ter nagedachtenis aan mijn lieve hond Moustache (28-12-2001/17-6-2016)