Ik heb gehoorzame en werklustige honden, een opdracht weigeren doen ze eigenlijk nooit. Een apport laten liggen omdat ze er geen zin in hebben is nooit aan de orde. Toch stond ik een aantal jaar geleden op een MAP toen mijn hond me de spreekwoordelijke middelvinger gaf omdat ze iets anders in haar hoofd had zitten dan ik. Nu is een temperamentvolle, voorstaande hond sowieso al vaker geneigd een eigen agenda bij te houden, maar ditmaal was het werkelijk ongehoorzaamheid waar ik niet meer om kon lachen.
We stonden in een weiland, en recht voor ons was een slootje en daar achter was een klein stukje bos. Tweemaal moesten we daar de hond vooruit sturen en een apport laten halen. Het eerste apport was snel binnen, en ik verwachtte dat het tweede apport ook geen probleem zou opleveren. Helaas had mijn hond een eindje verderop, opzij van dat stukje bos, waar een andere proef was, een helper gezien met een bak wild. In een nanoseconde had het zich in het hondenhoofd vastgezet: dáár moest ze zijn. Wat ik ook deed, ik kreeg haar focus niet meer op de lijn vooruit richting het bos. Ik zette haar goed neer, gaf duidelijk richting aan, maar elke keer ging dat hoofd toch weer naar de andere kant. Ik hoorde de minuten nog net niet wegtikken en ik zag alle nog te behalen punten voor mijn geestesoog verdampen. Geïrriteerd sprak ik de hond nog eenmaal streng toe, gaf haar nogmaals een lijn vooruit aan en eindelijk ging ze de richting uit die ik gezegd had…
…om na 15 meter alsnog naar opzij af te zwaaien. Dit was mijn eerste proef van die dag en het was meteen al bekeken. Het is natuurlijk altijd een teleurstelling als het niet lukt, maar soms heb je gewoon net pech. De hond kan gewoonweg net elke keer boven de wind blijven en het apport niet ruiken, (#ervaring), de hond kan een opdracht niet goed begrijpen (#ookervaring), het kan een keer tegenzitten. Rot, maar dat gaat zo. In dit geval ging het echt gewoon om ongehoorzaamheid van een hond die beter zou moeten weten. Toen ze weer bij me was heb ik haar dan ook eens bij haar baard gepakt en een donderpreek gegeven. Het maakte indruk, en de rest van de dag was ze (uiteraard) ontzettend braaf.
In dit voorbeeld was die correctie echt op zijn plaats, maar toch moet je er voor oppassen dat je je teleurstelling niet gaat afreageren op je hond. Het is waarschijnlijk wel heel menselijk, maar wanneer er niet werkelijk sprake is van ongehoorzaamheid, dan is een correctie onder een sausje van teleurstelling al snel harder dan nodig. En dat is niet eerlijk. Noem het maar gerust onsportief.
Ik zag het recent tijdens een SJP gebeuren. Een voorjager had net volgen en uitsturen gedaan. De hond was nogal uitgelaten geweest en dit waren waarschijnlijk voor deze combinatie niet de beste proeven geweest om de dag mee te beginnen. Toen de hond uitgestuurd werd, werd een eindje verderop een schot gelost voor apport uit water. Dat trok de aandacht van de hond, en toen er ook nog een vogel verschrikt uit het riet opvloog was de focus van de hond natuurlijk helemaal weg. Pas na een paar keer roepen kwam hij terug bij de voorjager en deze liep mopperend en scheldend op de hond terug naar de wachtkamer, onderwijl een paar flinke lijncorrecties gevend aan de (nog steeds uitgelaten) hond.
Het is te begrijpen waarom deze voorjager not amused was, maar ik vond het ook niet helemaal eerlijk naar de hond toe. Het was de eerste proef van de dag, de hond was waarschijnlijk zo fris als een hoentje en vooral blij dat hij even de pootjes los kon gooien. Dan dichtbij een schot én opvliegend wild… Dat is een flinke afleiding voor een hond. Ik weet niet hoe oud de hond was, maar stel nou dat het een jonge hond was? In hoeverre kun je dan eigenlijk echt spreken van ongehoorzaamheid? Hoe dan ook, het was maar een interpretatie van mij, maar ik vond de hele reactie van de voorjager wat overtrokken.
Later die dag zag ik een lelijker voorbeeld van onsportief gedrag. Een andere voorjager kwam terug van een proef die kennelijk niet helemaal naar wens was verlopen. Ik had de proef niet gezien en dus geen idee wat er gebeurd was, maar ik zag nog wel hoe voorjager en hond uit het weiland teruggelopen kwamen. De voorjager liep te mopperen en toen de hond zijn spanning af wilde reageren door zijn poot tegen een paal op te tillen kreeg hij van de voorjager een behoorlijke trap in zijn flank. Helaas werd het niet door iemand van de organisatie gezien, want het leek mij ruim genoeg om de voorjager op aan te spreken. Ik heb er zelf maar niks van gezegd, want ik was daar zelf ook deelnemer. Een woordenwisseling met eender wie dan ook levert alleen maar extra spanning op bij mij en mijn hond, en die kunnen wij uiteraard ook missen als kiespijn.
Laat ik even hand in eigen boezem steken, ik doe ook niet altijd alles goed, maar ik probeer wel om eerlijk te blijven naar mijn hond. Liever ga ik knarsetandend in een hoekje zitten balen, dan dat ik mijn hond onterecht ga staan uitkafferen. Uiteindelijk is zo’n SJP of MAP toch ook maar iets dat we voor ons plezier doen?