Flash News
  • Hij luistert niet… Puberstreken? Ik vond vanmorgen een labrador. Gewoon bij een kom water waar ik langs liep met de honden. Terwijl ik de holle weg omhoog wandelde en…
  • Stelling: je moet een… Elke tak van sport kent zijn stellingen, vaak zijn ze duurzaam. Veel van die stellingen hebben een bijna onbeperkte houdbaarheid. Sommige worden met de tijd…
  • (On)sportief gedrag Ik heb gehoorzame en werklustige honden, een opdracht weigeren doen ze eigenlijk nooit. Een apport laten liggen omdat ze er geen zin in hebben is…
  • Checklist voor de SJP En dan is het wedstrijdseizoen weer aangebroken! De SJP zijn van start gegaan, de MAP volgen over een tijdje en elke keer vraagt het van…
  • Stropende honden Laten we het beestje maar bij de naam noemen: jachthonden die niet onder controle staan wanneer zij van de lijn gaan, die ongeoorloofd zelfstandig op…

Bracco Italiano

De bracco Italiano is een markante verschijning. Het is een van de wat grotere rassen binnen de continentale staande honden: reuen hebben een schofthoogte van tussen de 58-67 cm en teven 55-62 cm. Met hoge kophouding en een krachtige draf jaagt een bracco het terrein af op zoek naar veerwild. Die draf, ‘il trotto’ genoemd is een kenmerkende eigenschap voor het ras en te kijken naar een dravende bracco is dan ook een spectaculair gezicht.

Foto: Sonja Weber

In de ontstaansgeschiedenis hebben verschillende typen honden waaronder molossers hun inbreng gehad, wat je nog altijd terugziet in het robuuste uiterlijk. De bracco kent twee kleurslagen: wit-oranje en roan-bruin. Oorspronkelijk kende het ras kent twee typen, die min of meer geografisch bepaald waren. De wit-oranjekleurige bracco ontwikkelde zich Piemonte en doordat de honden in deze regio is sterk glooiend terrein moesten werken, was het Piemontetype wat lichter gebouwd dan het roan-bruine type uit Lombardijen. Vlak na de 2e wereldoorlog is er echter voor beide typen één rasstandaard opgesteld en ontstond langzaam maar zeker uniformiteit. De twee kleurslagen worden in Italië op tentoonstellingen apart van elkaar gekeurd.

Foto: Sonja Weber

De bracco wordt in het land van oorsprong nog steeds veelvuldig in de praktijkjacht ingezet, maar in Nederland wordt het ras ook vaak als huishond gehouden en niet als de jachthond die het eigenlijk is. Toch worden ook in Nederland bracco’s uitgebracht op de wedstrijden of voor de praktijk gebruikt. Er is enige discussie over hoe ruim de bracco behoort te jagen. In Italië verlangt men een ruim jagende hond die gewoon het veld afjaagt zoals hij het voor zich heeft liggen, maar in Nederland wordt juist een wat minder ruim jagende hond verwacht. In Italië laat men de bracco vooral voor het schot werken, maar in Nederland worden ze meer allround ingezet.

In het veldwerk en in de praktijk laten bracco’s vaak prachtig werk zien, maar op de jachthondenproeven en MAP zien we ze jammer genoeg maar weinig, terwijl ze daar toch prima geschikt voor zouden zijn. Als er  weinig ingeschreven worden voor jachthondenproeven, dan blijft dat aspect toch een beetje onderbelicht. Toch hebben er tussen 2005 en 2013 twee bracco’s op de Nimrod gestaan, dus het ras heeft zijn potentie al getoond.

Foto: Sonja Weber

Door het melancholische uiterlijk van de bracco worden deze honden soms een beetje onderschat. Het zijn evenwichtige, meegaande honden met een gevoelig en zacht karakter. Daarnaast zijn het echter nog steeds temperamentvolle jachthonden die net als alle andere honden duidelijke sturing vragen. Dat betekent uiteraard niet dat de hond met harde hand in het gareel gedrild moet worden, maar wel dat de voorjager stevig in zijn schoenen moet staan en met geduld en begrip moet zorgen dat hij zijn bracco goed duidelijk maakt wat hij wel en niet van hem verlangt.

Foto: Sonja Weber